Andere (werk)vormen; Je plek innemen, ergens voor gaan staan
Zoals vorige week aangegeven gaan we deze week in op de allereerste keer dat Vinca en Menskracht gingen samenwerken om een team op een andere manier te coachen. We laten zien welke impact dit had voor het team.
Ik interview Fenna Janssens van Vinca en Mariska Broekman van Menskracht!
Weet je nog hoe je tot de eerste samenwerking kwam?
Mariska geeft aan: “Ja zeker! Ik zat bij een klein team in Apeldoorn, in de sociale sector. De leidinggevende vroeg of ik een ‘samenwerkingsworkshop’ kon geven, omdat ze uit een fusie bij elkaar waren gekomen. We gaan dan altijd in gesprek met de mensen zelf. Zij waren recent, verplicht samengevoegd en deelden de grote passie om hun doelgroep zo goed mogelijk te helpen.
Maar je merkte direct al dat de moeizaamheid zat in de eenheid van de samenwerking, het samen in een nieuw jasje naar buiten te treden. Er waren nog twee logo’s bijvoorbeeld. Daar ‘’zat’’ wat, iets wat je net niet beet kon pakken en ergens op de onderstroom toch een grote rol speelde.
Toen wist ik direct… Als we binnen deze (kantoor)muren blijven zitten gaan we geen stappen maken, er moet iets anders gebeuren! In zo’n geval sluit ik altijd even mijn ogen en komt er iets op vanuit mijn intuïtie. Fenna kende ik al een paar jaar vanuit SIS in Biz (vrouwelijke ondernemers die elkaar helpen met groeiambitie) en ik geloofde in haar manier van systemisch werken. Volgens mij hebben we dat te doen, dacht ik toen! Dus ik polste Fenna en toen het team. Het was unaniem ja! Ze wilden graag in een andere omgeving samenkomen om hun samenwerking, op een andere manier te bekijken. Daar stonden ze juist open voor!’’
Fenna, weet jij nog wat er gebeurde bij jou in de tuin?
Fenna vertelt hierover: “Dat weet ik nog wel ja. Nadat we de teamleden eerst hadden laten landen in de tuin, zijn we aan de slag gegaan. Eerst gingen ze voor zichzelf formuleren wat hun verlangen was voor dit team. Vervolgens kregen ze allemaal twee stippen mee. De ene kleur stond voor waar ze nu stonden en de tweede kleur stond voor het door hen benoemde verlangen. Deze twee stippen mochten ze voor zichzelf een plek geven in de tuin en vervolgens ging ieder voor zich het pad lopen richting hun eigen verlangen. Die ‘eindstippen’ lagen ver uit elkaar: zowel letterlijk in de tuin, als in het huidige werk. Het lopen naar het verlangen maakte allerlei emoties los. Ze stonden uiteindelijk elk op hun eigen stip, deels zelfs uit elkaars zicht. Iedereen bleef staan en Mariska en ik hebben het midden tussen hen bepaald en daar hun derde kleur stip neergelegd: in een greppeltje. Dit punt stond voor hun gezamenlijke verlangen. Elk van de teamleden ging daar bewust naar op weg. En toen stonden ze daar, om zich heen te kijken wat er ontstond…”
En waarom was het zo’n mooi traject?
Mariska zegt: “Het moment dat ze met elkaar in die greppel stonden, elkaar verbaasd en toch ook opgelucht aankeken, zeiden ze: ‘’Jeetje, wat nemen wij eigenlijk weinig ruimte in. Wij kunnen wél samenwerken, maar dit ligt bestuurlijk!’’ Samen besloten ze dat dit niet het eindpunt was, maar dat ze een eindje op weg waren geholpen. Op het eerste gezicht niet de mooiste plek, maar ze zagen er wel veel mogelijkheden. Hier konden ze zelf mee aan de slag en de dingen doen die zij belangrijk vonden.”
Wat gebeurde er nu eigenlijk tijdens deze opstelling in de tuin?
Fenna vertelt hierover: “De verdeeldheid in het bestuur kwam terug in dit team. Op deze manier zie je vaak patronen terugkomen in allerlei lagen van organisaties. In dit geval had je veel kunnen blijven investeren in teambuilding, zonder dat wat op zou lossen. Het doorzien van het zogenaamde parallelle proces gaf dit team de handvatten om patronen te doorbreken.
Dit team verkreeg voldoende inzicht na 1 tuinsessie!
Een hoop gezwoeg bespaard gebleven…
